Turbulentie

ANTONIUSBLOG – Jaargang 1, nummer 1
Door: Michael Struis

Beste lezer, heeft u ook zo´n harmonieuze overgang beleefd van 2024 naar 2025? Eentje uit het boekje waarbij we traditioneel om middernacht even wat de lucht in schieten om de boze geesten te verjagen en te proosten op een voorspoedig nieuw jaar. Een jaar dat nakend voor ons ligt.

Helaas, de actualiteit is een totaal andere. Een steeds grotere groep mensen in onze samenleving verknalt het voor de andere, meer zwijgzame groep. Het heeft niets te maken met opstandige pubers, nee de gemiddelde Nederlander heeft zich de afgelopen decennia het recht toegeëigend van meerdere auto´s voor de deur, Zwarte Piet bij een kinderfeestje en massaal vuurwerk afsteken tijdens oud en nieuw. En een nieuw recht is geen vluchteling bij mij in de straat. Kortom, we zijn hard op weg om bij de verkiezing van het meest racistische treitervolk van schreeuwers op de eerste plaats te belanden.

Ik schets in dit eerste blogbericht een pessimistisch wereldbeeld. Helaas. Ik overdrijf ook niet, want ik heb het nog niet eens gehad over het geweld tegen hulpverleners, over de voortrazende oorlogen in Europa, Afrika en in Gaza. Over de democratische benoemingen van Trump en in eigen land van schaduwpremier Wilders. Dat maakt het plaatje nog somberder.

Zelf vlucht ik weg in de wereld van de muziek en de literatuur. Naar concerten gaan, even onder gelijkgestemden. Wegdromen in een prachtig boek. In de middag een lege filmzaal induiken. Eigenlijk ben ik nooit zo van in die bubbel leven, maar soms zie ik even geen uitweg. Het gewone leven is dan zo destructief dat een winterslaap voor een groot deel van dit land verplicht moet worden gesteld.

Ooit had ik op de middelbare school voor de grap een politieke partij opgericht met maar 1 onderwerp, namelijk een uitruil met Suriname. We schenken Nederland aan de Surinaamse bevolking en we gaan zelf massaal emigreren naar dat land. Vriendelijk klimaat en er was weer volop ruimte om te pionieren en elkaar niet in de weg te zitten. Toch vreemd dat deze scholierengrap zich weer stevig in mijn hoofd nestelt.

Terug naar de literatuur.  Er zijn in het afgelopen jaar twee boeken verschenen die de onrust bij u als lezer alleen maar zal aanwakkeren. Lees Lied van de Profeet van schrijver Paul Lynch. Hoe Ierland in een mum van tijd verandert in een verstikkende fascistische dictatuur. En bent u hier net van bekomen dan ligt de volgende nachtmerrie voor u klaar, Een Dag uit het Leven van Abed Salama. Een afgekeurde schoolbus met Palestijnse kinderen botst vlak buiten Jeruzalem op een vrachtwagen. Het busongeluk vertelt alles over leven onder de Israëlische bezetting. Nathan Thrall is een Amerikaanse schrijver woonachtig in Jeruzalem. Dit boek moest ik na ieder hoofdstuk even wegleggen. Wat doen volkeren uit naam van religie elkaar aan?

Maar moet ik u zo achterlaten in mijn eerste blogbericht? Zo verloren, zonder een sprankje licht in 2025? Nee, en dat was ook niet de instelling van de heilige Antonius! Ik besluit met een prachtig vers van Slauerhoff de scheepsarts die later in het jaar nog gaat terugkeren in de activiteiten van de Antonius Gemeenschap:

Hoe dieper in het leven,
Hoe meer gevaar.
Hoe verder van den dood,
Des te nader aan de baar.
´t schip het dichtste bij
Een bekende kust gebleven,
Komt het eerst in nood.
Niet die houden vaart,
Altijd landuit, immer zeewaarts
Eindelijk voor eeuwig vlot,
Volgen zij een levenslot.
Vaderlandsloos, vogelvrij,
Oceanisch en onaardsch.

J. Slauerhoff